མ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་སྡུག་ལ་སྦྱར་བསྡད་བཞག
སྡུག་འདི་ནས་ཐར་བའི་ལམ་འདི་སྒྲིབ་བསྡད་བཞག
ཕ་དྲིན་ཆེན་ཕྱི་ལ་ལྟོ་གོས་འཚོལ་དུ་སོང་།
ལོ་མང་པོའི་རྗེས་ལ་ད་དུང་ལོག་མ་སོང་།
ངའི་ནང་མི་ཚང་མ་ཕྱོགས་བཞི་འཚམས་བརྒྱད་ལ་ཐོར།
ཨ་ཙི་ལས་མ་དག

གནམ་སྔོན་པོ་སྔོ་རྐྱང་གཡུ་ཡི་མདོག་འདྲ་བ།
གཡུ་ས་ལ་ཟགས་དུས་དུམ་བུ་སྟོང་ལ་གས།
ཆུ་ཡར་འབྲོག་གཡུ་མཚོ་འཁྱག་རོམ་ཐེབས་འགྲོ་གི
ངའི་གུར་འདི་ནང་ལ་ལྕགས་ཀྱི་ལྷགས་པ་འཛུལ་གྱི།
མེ་གཏོང་དགོས་བསམ་ཡང་མེ་ཤིང་རྫོགས་ནས་མི་འདུག
ཨ་ཆུ་གྲང་བ་ལ།

ལྷ་ཆོས་སྐྱོང་སྲུང་མ་གསེར་གྱི་ཞག་པས་བསྡམས།
ལོ་སྟོང་གི་འཚོ་བ་མིག་གི་མདུན་ལ་ཕམ།
རིའི་རྒྱལ་པོ་རི་རབ་དུམ་བུ་བརྒྱ་ལ་གཏོར།
ནང་གཟུངས་འཇུག་ཚང་མ་མཐོང་ས་མེད་པར་དབོར།
གཡག་ར་ལུག་སེམས་ཅན་ཉུང་དུ་ཉུང་དུ་འགྲོ་གི
ཨ་ཁ་ཕངས་པ་ལ།

སེམས་ལྷོད་ལྷོད་བྱེད་དོ་བསམ་ཏ་བསམ་གྱི་འདུག
ལུས་མེ་ལ་ཐིམ་དུས་སེམས་ལ་ལྷོད་ཡངས་མི་འདུག
ལྷོ་འཛམ་བུའི་གླིང་འདི་འཁོར་བའི་ཁབ་ཡིན་ན།
ང་སྡོད་སའི་རི་འདི་ཁབ་ཀྱི་རྩེ་མོ་ཡིན།
ང་འབྲོག་པའི་ལོ་རྒྱུས་འདི་ནས་མཚམས་ཆད་འགྲོ་ན།
ཨ་ཙི་ལས་མ་དག

We all revolve in an orbit of suffering
The way out is shrouded in mist
Our beloved father left to seek our living
Many years later he is still missed
My family is scattered to the four winds and eight corners
Oh the burden of fate will not be erased

The sky is blue, the blue of turquoise
It falls and breaks into a thousand pieces
The Yamdrok lake has frosted to ice
Through my tent an iron wind pierces
I try to make a fire but there’s no more firewood
Oh how cold this place feels

Our deities are imprisoned in golden garments
A thousand years of civilization is defeated in a race
Mount Meru is smashed into a hundred fragments
The blessings beneath the mount taken to an unseen place
Our yaks and sheep disappear day by day
Oh what a price to pay

My effort to find some peace of mind
Is in vain for my body is in flames
If this earth is a needle of samsara
The mountain where I live is the tip of that needle
If this nomad story of ours were to end here
Oh the burden of fate will not be erased